Lieve lezers van bramviskil.reismee.nl,

Één van de laatste blogs komt van mij, Carolien.. Zoals de meeste van jullie wel weten zijn Hans en ik samen met Govert en Jolanda Voordendag afgelopen week naar Uganda gereisd om Bram op te zoeken en samen met hem weer terug naar Nederland te gaan. Ons avontuur begon (na heel veel voorbereiding thuis) op zondagmorgen 14 januari om kwart voor 7 op Schiphol. Hans en ik hadden op Schiphol overnacht en ontmoetten Govert en Jolanda in de vertrekhal. Zij kwamen met 6 koffers aan bovenop de 2 die wij zelf al meegenomen hadden. Zes koffers waren helemaal gevuld met goederen die nodig waren op het Drop in centrum en het boyshome. Na de drop-off van de bagage en het passeren van de douane kon de reis dan echt beginnen. Tijdens het ontbijt hebben wij onze eerste malariapil ingenomen: Uganda, we zijn er helemaal klaar voor! Rond kwart over 9 konden we boarden. Om 10.10 uur vertrokken we richting Entebbe, Uganda. We hebben een prima vlucht gehad en landden om 19 uur in Kigali, Rwanda, voor een tussenstop. Na een kleine schoonmaakbeurt, het bijtanken van het vliegtuig en het aan boord komen van nieuwe passagiers konden we weer verder richting Entebbe. Na een korte vlucht landden we op de vluchthaven van Entebbe. Eenmaal van boord maakten wij kennis met de Oegandese bureaucratie bij het verkrijgen van ons visum. Om 23 uur hadden wij eindelijk als allerlaatsten uit het vliegtuig ons goedgekeurde visum te pakken en konden we door naar de bagageband om onze koffers op te halen. Rond kwart over 11 kwamen we naar buiten en stond onze taxichauffeur ons op te wachten. Gezien het aantal koffers dat we bij ons hadden, hadden we een taxibusje besteld. Toen we echter bij onze auto aankwamen, bleek het een kleine SUV te zijn. Een hele uitdaging om daar 8 grote koffers, 4 stuks handbagage, 4 personen en de taxichauffeur in te krijgen. Na een hele tijd puzzelen pasten er 5 grote koffers in de achterbak, 2 op de voorstoel, 1 tussen de voorstoelen, 4 mensen op de achterbank en 4 stuks handbagage op onze schoot. Wij moesten erg denken aan Brams avontuur met de jongens van het boyshome toen ze met z’n vijftienen in één auto naar Freedom City gingen. Het was overigens niet zo dat de taxichauffeur expres met deze auto gekomen was, maar op weg naar het vliegveld had hij een lekke band met zijn busje gekregen. Super dat hij toch snel iets anders geregeld had en op tijd was om ons op te halen. Toen we tijdens de ietwat warme en benauwde taxirit onderweg ook nog stopten bij een bank in een niet zo keurige buurt en Govert en Hans uit de auto gingen om allebei een miljoen Oegandese shilling te pinnen, bleef de taxichauffeur netjes bij de auto staan om Jolanda en mij te beschermen. Om half 1 kwamen we eindelijk bij ons hotel aan en hebben nog een drankje in de bar gedronken voor we onze kamers opzochten. Om 6 uur stond de wekker, omdat we om 7 uur de taxi richting het doingooodhuis besteld hadden. Na een heel kort nachtje zaten we om half 7 alweer aan het ontbijt. We waren ontzettend benieuwd naar wat onze eerste dag in Kampala ons allemaal brengen zou. Op naar Bram!!! Na een taxirit van dik een uur in de enorme verkeerschaos van Kampala kwamen we om kwart over 8 aan bij het doingooodhuis. Buiten het hek stond Bram ons al op te wachten. Wat heerlijk om hem weer te zien en wat ziet hij er goed en stralend uit. Na een snel voorstelrondje aan de andere vrijwilligers moesten wij snel een helm uitzoeken en vertrokken wij met z’n vijven plus Jick en Carola op de boda naar het Drop in center. Wat een belevenis achterop zo’n boda. Toen we in de verkeerschaos in de taxi zaten wisten we eigenlijk niet of we het wel durfden.. Na een kort ritje van een minuut of 10 arriveerden we bij het Drop in. Wat was het fijn om eindelijk na al die verhalen van Bram met eigen ogen te zien hoe het op het Drop in center er aan toe gaat. Bij aankomst kwamen de jongens op ons allemaal afgerend en waren blij om Bram weer te zien. Bram had de jongens verteld dat wij deze maandag ook naar het Drop in zouden komen, dus ze stelden zichzelf allemaal aan ons voor en zeiden dat ze het erg leuk vonden dat wij gekomen waren. Na een kleine rondleiding werden we voorgesteld aan Jaria, de social worker. Rond een uur of 9 zei Jaria dat we de dag zouden gaan openen zonder Uncle Philip. Jaria herinnerde de jongens nog even om ons, de bezoekers, respectvol te behandelen, waarna ze het woord aan Bram gaf om het Bijbelverhaal voor te lezen. Bram las het verhaal van Abraham die moest verhuizen naar het land dat God zou wijzen. De kinderen zaten keurig te luisteren, ook al waren er best een heel aantal die nog niet goed Engels verstaan. Zoals altijd werd het verhaal nabesproken en de geleerde lessen gedeeld. Daarna werd er gezongen. We zongen onder andere “Jesus, Jesus my savior”, het voorstellied dat Bram in zijn laatste blog beschreef. Het was erg leuk: zo konden de kinderen zich aan ons voorstellen en wij onszelf aan hen. Onder het zingen was Uncle Philip ondertussen gearriveerd en stond in de deuropening mee te zingen. Daarna ging Jimmy voor in gebed, waar wij allemaal stil van werden en elkaar aankeken zo van: we kunnen er weer een week tegen aan! Na de devotion was het tijd voor ontbijt van de jongens en konden wij een praatje met Philip maken. Daarna was het tijd voor de kinderen voor de laatste Engelse les van Uncle Blam (zoals ze hem noemen, want de R is lastig uit te spreken voor hen). De kleine kinderen die normaal gesproken van Uncle Philip leskrijgen in het Luganda wilden vandaag ook graag les krijgen van Uncle Blam, omdat het zijn laatste dag was op het Drop in. Het was erg leuk om een les mee te maken met Bram als teacher. Hij deed het hartstikke goed en de jongens zaten aandachtig te luisteren. Na het nakijken van de opdrachten mochten de boys een stikker bij mij komen halen voor in hun schrift. Sommige waren een beetje ondeugend en kwamen wel 5 keer terug voor nog een stikker. De kinderen die klaar waren gingen naar een klein kamertje naast het klaslokaal om een leuke verassing voor Bram te maken, onder leiding van Carola en Jick. Op een groot vel papier tekenden ze hun hand en zette er een boodschap voor Bram op en versierden het papier met mooie tekeningen, knipsels en stikkers. Toen ze het aan Bram overhandigden was hij blij verrast en ontroerd. Sommige kinderen hadden zulke lieve dingen geschreven.. wat een bijzondere band hebben de jongens en Bram samen opgebouwd de afgelopen 9 weken. Toen was het de hoogte tijd voor een lekkere stroopwafel uit Nederland. De jongens vonden het heerlijk en sommige hadden er heel gehaaid twee te pakken gekregen. Hierna was het hoogste tijd om te gaan voetballen. De teams werden gemaakt: Bram en Hans in één team en Govert en Jick in het andere team. Wat hadden de jongens een plezier en wat gaat het er soms hard aan toe. Sommige jongens kunnen echt goed voetballen, zo leuk om te zien! Na het voetballen gingen de jongens in bad en gingen toen ze klaar waren allemaal keurig aan tafel zitten in afwachting van het eten. Op het menu stond zoals elke dag Posho en Beans. De kinderen gingen keurig in de rij staan en wij sloten achteraan aan. We waren erg benieuwd hoe het zou smaken en dat viel reuze mee. Het was heel lekker, maar vooral heel voedzaam. Wij konden er lang niet zoveel van eten als de kinderen. Toen iedereen klaar met eten was en zijn bordje ingeleverd had nam Uncle Philip het woord. Hij bedankte Bram voor zijn inzet op het project en prees hem om zijn time management (dat Bram er elke dag was), flexibiliteit en benadrukte dat de jongens Brams lessen daadwerkelijk meenemen. Philip zei: ‘God zegene je Bram’ en wenste ons allemaal een mooie week in Uganda en een veilige reis terug naar Nederland. Ook zei hij dat de jongens Bram ontzettend zullen missen en dat ze hem niet vergeten. Hierna nam Jaria het woord, die op haar beurt Bram bedankte en vooral haar verbazing uitte over Brams oneindig lijkende energie om met de jongens in de weer te zijn. Ook zij vond het jammer dat Bram wegging en wenste hem het allerbeste. Hierna werd een aantal jongens uitgenodigd om Bram te bedanken. Isaac, Jimmy en Allan bedankten Bram voor alles wat hij voor hen gedaan had. Ze bedankten hem vooral voor het lesgeven en het voetballen. Ook de kinderen spraken de wens uit dat wij met z’n vijven een fijne week in Uganda hebben en dat we veilig weer in Nederland aan zullen komen. Ze bedankten ons voor onze komst en zeiden dat ze het erg leuk vonden dat we er waren. Hierna vroeg Philip of Bram wat wilde zeggen en gaf hem het woord. Bram bedankte de kinderen en de staff voor de prachtige tijd die hij op het project gehad heeft. Hij bedankte de kinderen voor hun liefde en inzet en zei dat hij ze nooit zou vergeten.

Als laatste kreeg Hans het woord. Hij bedankte iedereen voor het warme welkom voor ons allemaal op het Drop In. Toen was het echt tijd om afscheid van de kids te gaan nemen omdat het tijd was om naar huis te gaan.

Jolanda en ik hadden in Nederland kleine tasjes met een bellenblaas, een doosje smarties, een klein stickerboekje, een kleine Rubix kubus en een paar ballonnen voor de jongens meegenomen. Bij het afscheid kregen de kinderen het tasje van Bram. Het was groot feest voor de jongens! Samen met Bram hebben ze nog bellen geblazen en daarna was het echt tijd om te gaan. Dag lieve dappere kinderen….. wij bidden voor jullie dat jullie op een dag terug kunnen naar jullie familie en dat jullie dromen uit mogen komen. God bless you!

Nadat wij ook afscheid genomen hadden van Philip en Jaria gingen we met z’n vijven de poort uit op zoek naar een paar boda’s die ons weer naar het DG huis konden brengen. Daar pikten we Bram’s rugzak met bagage voor de safari op en gingen per taxi naar het hotel.

Wat een prachtige eerste dag in Uganda hebben we beleefd!

Morgen hoop ik verder te bloggen over onze safari en over het afscheid op het Boyshome.